Życie

Dziwne, że zawsze jest tak samo uderzające - niezależnie od tego ile razy się ją ogląda. Zawsze jest tak samo nieśmiała i niepozorna, zawsze tak samo pachnie mokrą ziemią i rzekami które huczą lodem by potem zszarzeć i toczyć swoje wody obok zawsze tak samo smętnych wierzb - ale już śmiejących się baziami.

Życie jest tajemnicą - mogę rozbijać jego molekuły, rozrywać DNA i szatkować na kawałki szwajcarskie zegarki genomów - ale idzie kwiecień, wchodzę do lasu, pochylam się nad maleńkim słońcem przylaszczki i...

Życie. Jest. Tętni. Śmieje się do mnie i za nic ma pewność jaka jeszcze godzinę temu była we mnie w sterylnym labie.

Sami zobaczcie ;)