Limbo

Dorastałem w małej mieścinie z dala od bloków więc taka rzeczywistość jest dla mnie obca. Ale ilekroć mam w Krakowie okazję odwiedzać nadworne sypialnie Królewskiego Miasta (Bieżanów, Prokocim, Kurdwanów, Azory...) - szokuje mnie jak bardzo wyodrębnione są to miejsca. Może to tylko moje zmęczone rankiem poniedziałkowym wrażenie? Czeka mnie to zawsze właśnie wtedy. Już samo dotarcie do Bieżanowa, gdzie daję korepetycje, jest jak wyprawa do Inferno. Każdy przystanek wydaje się tak daleko jakby miał być ostatni - a tu jedzie się dalej i dalej i głębiej. I jest Prokocim-Bieżanów. Łysa ziemia niczyja, najeżona blokami, szara od szarości wręcz przeżartej brakiem koloru. Bloki - lepkie klatki schodowe, zawsze jakieś takie organicznie klejące, ciepłe od ciągłego, powolnego oddechu mieszkań. Ich wilgotne życia, mruczące - wypełniają każdą klatkę schodową ciągłym szelestem. Między blokami czają się ludzie, jak uwięzieni w dantejskim Limbo. Jakaś starsza kobieta bredzi ciągnąc na urwanym sznurku - co? Swoje wyimaginowane życie uwięzione gdzieś w (prawie) metropolii? Urojonego psa? Przestrogę dla pijaczka - żulika ugrzęzłego w wiecznej repecie tej samej, monotonnej dźwigni sklep-butelka-usta?

Blokowiska, wielkie i ciepłe, parujące zmieszaną wonią obiadów - buzują na przedmurzu każdego większego miasta. Tak samo niewzruszone. Im dalej od centrum - tym bardziej więzieniokształtne, z przyzwyczajeniami i meblościankami w gościnnych pokojach, z ciasnymi kuchniami gdzie jest miejsce tylko na niedzielną kapustę i herbatę w staromodnym, wiklinowym koszyczku, z przedpokojami z tak samo zawsze przydymioną boazerią. Wydaje mi się, że takie miejsca przepełniły się życiami, że straciły swoją unikatowość - zbyt wiele średnich arytmetycznych i harmonicznych, wyliczonych ze zbyt wielu żyć w jednym miejscu. To jest statystyczne przeciążenie miejsca zlepkiem ludzkich problemów. A jednocześnie tak sennie, tak ciepło, że aż chce się usiąść i zostać... Tuż obok życia...