Wyrzucamy (?)

Ostatnio zaskoczył mnie pewien mail - zawierał bowiem dość intrygujące stwierdzenie. Otóż autor pisze o konferencji (naukowej), w której tytule pojawia się wyrażenie "Jak wyrzucić Boga z nauki ? [...]" Zszokowało mnie to troszkę - bo o ile perełki takie jak "Bóg urojony" czy wojujące zastępy anty-Bożej Armii Pseudo-Naukowców nie są dla już niczym niezwykłym (ot, chyba produkt statystycznego szumu i umiejętnego wzmacniania jego niektórych wahnięć; wybaczcie, ale nie potrafię za konstruktywną krytykę i zdrową polemikę uznać wypisywanych przez Dawkinsa w jego słynnej książce tez).

Czy Boga powinno się wyrzucić z nauki? Nie jest to chyba puste pytanie i pusta stwierdzenie - bo jest to temat jak najbardziej aktualny, chyba jeszcze bardziej teraz, gdy nauka przeżywa swego rodzaju medialny renesans. Od czasów rozszyfrowania zapisu ludzkiego DNA, poprzez człowieka z Flores, misje na Marsa, eksplodujące czarne dziury - tudzież czarne dziury-ziemiożerczynie, którymi straszono gdy pierwsze protony śmigały przez Wielki Zderzacz Hadronów - przez te wszystkie zdarzenia o niepodważalnym znaczeniu naukowym (i nie mniej podważalnym udziale pseudonaukowego, histerycznego miejscami folkloru nauki społecznej) przewija się coraz silniej dostrzegalne usocjalnienie nauki i wepchnięcie jej między ludzi. W takiej sytuacji pytanie o miejsce Boga w nauce jest naprawdę istotne (szczególnie, gdy żyje się w państwie konkordatowym - takim bowiem jest nasze skromne PL). Uniknę tutaj wywoływania do tablicy całych rzesz filozofów i teologów - bo i nie jest to potrzebne i nie czuję się ku temu kompetentny, tudzież wystarczająco dobrze rozeznany. Ale jednak - co myślę o tym ja?

Na jednym ze swoich wykładów prof. Jan Kozłowski - czołowy polski ewolucjonista - powiedział, że dla niego teoria ewolucji i powstania Ziemi nie kłóci się z wizją Boga. Ja dodam więcej - jeśli cokolwiek kłóci się z ideą Boga - to tylko i wyłącznie w sferze nadinterpretacji (lub niedoinformowania) strony tak twierdzącej. Bo przecież elementarnym błędem jest próba łączenia metafizyki (domena Boga) i nauki. To są przejawy ludzkiej aktywności rządzące się różnymi prawami i korzystające z różnych metod - zarówno wiara w Boga jak i w jego nieistnienie mało mają wspólnego z kształtowaniem własnego światopoglądu naukowego. Dziwi mnie - i trochę przeraża - że naukowcy wychowują sobie obecnie gwardię ateistycznych istot, które z jednej strony nie grzeszą brakiem wykształcenia - z drugiej zaś strony wykazują podziwu godne, puste i bezowocne umiłowanie do niszczenia i rozwalania wszystkiego, co z religią bądź Bogiem się wiąże, bez zważania na jakiekolwiek tzw. uwarunkowania. Brak krytycyzmu i zapamiętanie w tej walce są czasem wręcz śmieszne.

Ciągle jeszcze nie jestem naukowcem i trudno utożsamiać mi się z tzw. środowiskiem, ale mam nadzieję, że w końcu ktoś poważnie weźmie się za wyprostowanie pewnych stereotypów, upowszechnienie filozoficznych dociekań do postaci akceptowalnej przez społeczeństwo - wyzbywając się jednocześnie retoryki 'Idei Urojonych' i 'kontr-Idei nie-Urojonych', kodyfikowanych w następujących po sobie książkach, mających sprawiać pozór dialogu. Czy Boga trzeba wyrzucać z nauki? Choć może się mylę - nie. Bo przecież nigdy tam się 'nie pchał', nikt Go tam nie wkładał. 'Bóg w nauce' to coś, co rozgrywa się w sumieniu i wnętrzu każdego człowieka, szczególnie zajmującego się tą nauką - bo dla wierzącego i tak On tam jest, bądąc przecież wszędzie. Zaś dla nie wierzącego - po prostu Go nie ma niegdzie. Czy trzeba komuś DOWODZIĆ swoich przekonań?